Rita Hoofwijk, die met Atlas van een (on)begaanbaar eiland een onderzoek voert naar de niet-vergunde delen van het natuurgebied op Terschelling, plaatst telkens één bezoeker op de raaklijn tussen een vergund en een niet-vergund gebied. Productioneel gezien zijn haar tools minimaal: ze heeft een schepje, een tekst en een lap stof nodig om tot een beklijvende ervaring te komen. Werken met en vanuit de plaats waar ze zich bevindt is voor haar een evidentie.

Theaterkrant | Evelyne Coussens

We try to understand ourselves not out of some narcissistic impulse, but because we know that self-knowledge and self-awareness, a sure sense of identity, are what allow us to create a path toward a full and generous life. To say ‘I am here’ or ‘I see you’ or ‘I love you’, to be ourselves to the fullest degree is what makes it possible not just to experience life at its fullest but to give ourselves most completely to the causes to which we are committed, to our children, to the people we love. 

Yet I am astonished that our most affecting experiences so often have to do with a sense of psychic diminishment. The acceptance that each of us is a bead of mist in the weather of the world is what connects us most. The smaller we become, the less we are, the greater our sense of connection and our sense of humanity. It is almost as though finding our place is a matter of losing it first. Perhaps the ability to navigate our way through these twinned circumstances of exposure and erasure is what is required of us.

uit ‘How to Disappear’ van Akiko Busch